လက်ညှိုးထိုး၍ပန်းဝေသည်

ကျွန်တော် အိပ်မက်တစ်ခုကို အကြိမ်ကြိမ်မက်ခဲ့ဖူးတယ်။ သိပ်ကို ခြောက်ခြားရှုပ်ထွေးလွန်းတဲ့ အိပ်မက်မျိုးပေါ့…။ အဲ့ဒီမှာ တောင်ကုန်းတစ်ခုက အမြဲပဲ မီးခိုးတွေဝေသီနေပါတယ်၊ တစ်ခါတလေ မီတွေ ထတောက်တတ်တယ်။ ပြီးတော့… အသံတွေ…၊ ကျွန်တော်ကြားခဲ့ဖူးသမျှ သိပ်ကို ဝမ်းနည်းခံပြင်းဖို့ကောင်းလွန်းတဲ့ အသံ…။ ကနောင်… ဆိုတာကိုကြားတယ်၊ ယိုးမယ်… ဆိုတာကိုကြားတယ်။အဲ့ဒီအသံတွေကို ရက်စက်စွာ ဖုံးလွှမ်းပစ်တတ်တဲ့ လက်ခုပ်သံနဲ့ ရယ်သံတွေကိုလည်း ကြားတယ်။ အံ့ဩစွာ ရပ်ကြည့်နေရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး အပူတွေကူးစက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့မျက်စိရှေ့မှာပဲ တောင်ကုန်းပေါ်ကသစ်ပင်တွေ သေသွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ညှိုးခြောက်ပြီး… ချက်ချင်းပဲ အရိုးပြိုင်းပြိုင်းကျသွားတယ်။ခြေသံကို သတိထားကြည့်မိတော့ အပူလောင်ထားတဲ့မျက်နှာနဲ့ လူတစ်ဦးကိုတွေ့တယ်။ ယနေ့… ရွာမှာ လူတစ်ယောက် ထပ်သေပြန်ပြီတဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့် ရွာသားတွေစုဝေးပြီး လူတွေဆက်တိုက်သေဆုံးမှုကို အဖြေရှာကြမယ်တဲ့…။ တအောင့်နေတော့ ထပ်ကြားရတယ်၊ လူတွေသေတာ စုန်းပြုစားလို့တဲ့…။ တချို့က တောစောင့်နတ်တောင်စောင့်နတ်တွေကို မိုက်မှားမိလို့ အပြစ်ပေးခံရတာတဲ့…။

အံ့ဩဖို့ကောင်းတာက ဒီလိုဖြစ်ရပ်မျိုး ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ကာလတစ်ခုက ဒီရွာမှာ ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာပဲ။သက်ကြီးတွေ စကားပြောတော့လည်း သက်ငယ်တွေကြားရတာပေါ့။ နောက်ဆုံးမှာ အဖြေတစ်ခုထွက်တယ်။ သင်္ချိုင်းမှာ နေရာမှားခဲ့တာကြောင့်တဲ့…။ ဟော…ဒီအသံကြားတော့ မသတီဖွယ်လူတစ်ယောက်ရဲ့အပြုံးကို အိပ်မက်ထဲမှာတင် ကျွန်တော်ရှင်းရှင်းမြင်လိုက်ရတယ်။ဘာလို့များ ကနောင်နဲ့ ယိုးမယ်တို့ရဲ့ချစ်ခြင်းကို ခင်ဗျားတို့လျှော့တွက်တာလဲ။ သူတို့တွေ သိပ်ချစ်ခဲ့တယ်၊ သိပ်ချစ်လို့ အမျက်တွေ သိပ်ကြီးတယ်။ လူက ဆက်သေနေဦးမှာပါပဲ…၊ တောင်ကုန်းမှာလည်း မီးတွေဆက်တောက်နေလိမ့်မယ်။ သေချာနားထောင်ပြီး သေချာကြည့်ရင် သူတို့နှစ်ဦးက,တဲ့ နှစ်ပါးသွားကိုတောင် ခင်ဗျားတို့ မြင်ရကြားရလိမ့်ဦးမယ်။ဟော…တွေ့လား၊ သူတို့ညွှန်တဲ့ လက်ညှိုးကြောင့် တောင်ကုန်းပေါ်မှာ အခု ပန်းတွေဝေနေပြီ။